На сьцяне сацьмела фота, Мілы твар ахутаў змрок. Толькі ўсьмешка, як самота, Засталася назнарок. Таямніча выглядае Тая ўсьмешка з вуснаў, воч... Не сказала маладая, А ў сабе схавала ноч. Можа дробныя пачуцьцi Той час дужымі былі, Ды цьвілі ў людзкой пакуце Ўсімі краскамі зямлі... Гэта-ж сёньня выступае З даўніны паўдзённы шлях, Па якім прайшла сьляпая Наша радасьць без разваг, Наша дзікая ахвота Лашчыць сонца на траве... На сьцяне сацьмела фота, А усьмешка ў ім жыве.
|
|